Hoe een gedachte uitgroeit tot een verlangen en tenslotte tot de werkelijkheid.

Het verhaal over de aanleiding en manier hoe Eddy en ik tot het lange afstandswandelen zijn gekomen zal ik je besparen. Maar geloof me, terugkijkend is dit één van de mooiste dingen die ons is overkomen.

Het is Tweede Paasdag, 5 april 2010 als we in Pieterburen aan het Pieterpad beginnen. Niets vermoedend wat dit voor gevolg zal hebben. Het is een geweldige wandeling door de verschillende landschappen die Nederland rijk is. In Limburg aangekomen (het is dan augustus 2010) zien we een paar keer een handwijzer waarop de te lopen afstand naar Santiago de Compostelastaat aangegeven. Hier begint de gedachte…later, als ik ooit in de gelegenheid ben, tijd heb, dan…

Deze gedachte zal nooit verdwijnen. Het is eind 2016 en mijn levenspad gaat op dat moment door een diep dal. Ik stel mezelf de vraag, wat nu? Hoe verder? Een stemmetje ergens diep van binnen zegt, je moet naar Santiago de Compostela. Niet later, als je in de gelegenheid bent, tijd hebt… Nee, je moet nu gaan want wie zegt je dat er “een later” is. De gedachte laat me niet meer los. Ik spreek erover met Eddy. Hoe mooi zou het zijn om dit avontuur samen te beleven. En zoals met alles  heeft hij ook nu tijd nodig om aan het idee te wennen, het te laten bezinken, te overdenken hoe dat dan zou kunnen. 

Het is april 2017 als we besluiten op ons werk te informeren naar de mogelijkheden voor een sabbatical. We willen er vier maanden voor uittrekken. Onze werkgevers geven groen licht dus de plannen kunnen verder uitgewerkt worden.

We gaan in de tweede helft van 2019, om precies te zijn van juli tot november. Dat staat vast. Verder volgt een periode van veel afwegingen maken, met of zonder tent, wel of niet zelf kunnen koken, wel of geen rustdagen inplannen, wat nemen we mee en wat vooral niet. Om informatie in te winnen gaan we naar Utrecht en schrijven ons in bij het Nederlands genootschap van Sint Jacob.

Via de besloten facebook groep van het genootschap lees ik veel informatie van ervaren pelgrims. Langzaam maar zeker delen we onze plannen met meer mensen. Familie en vrienden worden deelgenoot. Bijna iedereen is enthousiast maar roept meteen, “ ik zou het niet kunnen” (en mogelijk ook niet willen).

Gaandeweg ontstaat er een paklijst voor de spullen die wij mee willen nemen. De uitrusting wordt aangeschaft, de route wordt uitgestippeld en het trainen kan beginnen.